Αρθρογράφος: Θεοδώρα Βλαχονικολού
Μια ιστορία για το Νόημα της Ζωής
Αυτή είναι μια ιστορία ενός αναζητητή. Δηλαδή ενός ανθρώπου που ψάχνει, ζητάει να βρει κάτι στη ζωή του, χωρίς να ξέρει ακριβώς τι ζητάει, ούτε που πάει και ούτε ούτε και αν τελικά θα βρει κάτι… Όμως, κάτι είναι σίγουρο: ευχαριστιέται την διαδικασία της αναζήτησης αφάνταστα. Ο άνθρωπός μας λοιπόν, την εποχή αυτή βρισκόταν στις Πάμπες της Αργεντινής, και με τη μορφή ενός GAUCHO, περιπλανιόταν με την κιθάρα του σε αυτά τα μέρη… Σκέφτηκε λοιπόν να πάει στην Calamuchita… όχι για κάποιο ιδιαίτερο λόγο, αλλά επειδή του άρεσε το όνομα αυτής της πόλης. Μετά από μέρες, είδε από μακριά το καμπαναριό της Calamuchita και κατευθύνθηκε με γοργό Ρυθμό προς την πόλη αυτή. Όμως, όταν πλησίαζε, είδε στον διπλανό λόφο έναν πολύχρωμο κήπο, γεμάτο λουλούδια, δέντρα, μικρούς καταρράκτες και χαρούμενες πεταλούδες. Σκέφτηκε να τον επισκεφτεί πρίν πάει στον προορισμό του. Άλλωστε, όπως ξέρουμε, δε βιαζόταν.
Άνοιξε την μικρή μπρούτζινη πορτούλα του φράχτη και μπήκε στον ηλιόλουστο φωτεινό κήπο. Κάθισε κάτω από ένα δέντρο για να δροσιστεί, θαυμάζοντας τη βλάστηση για αρκετή ώρα… Το μάτι του στάθηκε όμως σε μια κάτασπρη πέτρα που έφερε μια επιγραφή:
<< Jorge: 7 χρόνων, 11 μηνών, 3 εβδομάδων, 24 ημερών και 13 ωρών >>
Κοίταξε παραπέρα και είδε άλλη μια λαμπερή πέτρα με άλλη επιγραφή:
<< Juan:5 χρ., 10 μην., 2 εβδ.,13 ημ., και 5 ωρ.>>
Η καρδιά του άρχισε να σφίγγεται.
Κοίταξε πιο εκεί και είδε άλλη μια πέτρα όπου έγραφε:
<< Ssrita: 2χρ., 5μην., 3εβδ., 5ημ. και 8ωρ. >>
Όσο διάβαζε τις επιγραφές, καταλάβαινε πως κάτω από αυτό το υπέροχο μαγικό κήπο ήταν θαμμένα παιδιά, πως βρισκόταν σε ένα νεκροταφείο παιδιών και άρχισε να τον πνίγει μια αβάσταχτη λύπη… ξέσπασε σε λυγμούς…
Εκείνη τη στιγμή μπήκε ο φύλακας του χώρου, ένας γέρος σοφός. Τον πλησίασε και τον ρώτησε:
<< Άνθρωπέ μου, σε βλέπω να υποφέρεις πολύ, τι έχεις πάθει; Ποιον έχεις χάσει; >>
<< Δεν έχω χάσει πρόσφατα κανέναν>>, απάντησε ο αναζητητής. << Κλαίω για όλα τα παιδιά που έχουν χαθεί εδώ… Ποια κατάρα έχει πέσει στα μέρη σας και έχετε θάψει τόσα αγγελούδια μαζί; >>
<< Όχι όχι! Δεν είναι έτσι τα πράγματα όπως τα φαντάζεσαι >>, του λέει ο γέρος χαμογελώντας τρυφερά και συνεχίζει, << εδώ στην πόλη μας, έχουμε μια συνήθεια. Όταν οι άνθρωποι κλείνουν τα 15 χρόνια τους, τους χαρίζουμε ένα μπλοκάκι κι ένα στυλό τυλιγμένα με ένα γερό κορδόνι και τους ζητάμε να το κρεμάσουν από το λαιμό τους. Σε αυτό το μπλοκάκι λοιπόν τους ζητάμε να καταγράφουν τα ουσιαστικά γεγονότα, τις σημαντικές στιγμές στη ζωή τους σε μια στήλη και στη διπλανή στήλη πόση ώρα κράτησε η κάθε στιγμή. Παράδειγμα: χρειάζεται να καταγράψουν πότε χάρηκαν, πότε αγάπησαν έναν άνθρωπο, πότε ερωτεύτηκαν, πότε θαύμασαν ένα τοπίο, πότε αγάπησαν και θαύμασαν τη φύση, πότε χόρεψαν ξέφρενα, πότε χάρηκαν ένα γεύμα, πότε βοήθησαν έναν φίλο, έναν εχθρό, πότε πόνεσαν, πότε έδωσαν το στέρημά τους, πότε βοήθησαν να ανακουφιστεί ο άλλος, πότε έκλαψαν γοερά, πότε γέλασαν με την καρδιά τους… Όταν φτάσει λοιπόν η ώρα τους και πεθάνουν, εμείς αθροίζουμε τις ώρες και τα λεπτά που έχουν καταγράψει οι ίδιοι και έτσι βγαίνει η σούμα των ημερών που έζησαν πραγματικά. Όπως βλέπεις, άλλοι έζησαν λιγότερο και άλλοι περισσότερο. Αυτό δεν έχει να κάνει με τις βιολογικές ώρες, τους μήνες, τις μέρες, τα χρόνια που έζησαν. Αυτή η σούμα έχει να κάνει με τις μέρες που έζησαν αληθινά, αυθεντικά σαν άνθρωποι. Δεν συμπεριλαμβάνονται οι ώρες που κύλησαν αδιάφορα και άχρωμες… Και αυτό καταγράφεται σε αυτές τις λαμπερές πέτρες. >>
Περιττό να πούμε πως ο αναζητητής μας μπήκε σε βαθύτερες σκέψεις…
(Adapted from: Bukay,J. (1999). El buscador. In Cuentos para pensar. RBA Libros, S.A. Barcelona)