Αρθρογράφος: Θεοδώρα Βλαχονικολού
Ο βραδινός παρατηρητής με την καμπαρντίνα
Τα βράδια συνέχιζαν να είναι εφιαλτικά. Θυμάμαι ένα άλλο βράδυ να ξυπνάω αισθανόμενη την παρουσία κάποιου άλλου στο δωμάτιο. Τις περισσότερες φορές κοιμόμουν με τα σκεπάσματα μέχρι επάνω. Με δυσκολία μπορούσες να δεις το κεφάλι μου. Άφηνα λίγο χώρο για να παίρνω οξυγόνο. Όμως εκείνο το βράδυ άρχισα να ιδρώνω από τον φόβο, η καρδιά μου χτυπούσε τόσο δυνατά που σχεδόν ηχούσε στο δωμάτιο. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν να αρχίσω την προσευχή και παράλληλα προσπαθούσα να διώξω καθετί άσχημο συναισθηματικά που βίωνα παρακαλώντας Τον Πατέρα να με εφοδιάσει με θάρρος και κουράγιο. Είχα αρχίσει να μην μπορώ να αναπνεύσω και έτσι χρειαζόταν να πάρω βαθιά ανάσα και με τόλμη να σηκωθώ και να ανάψω το φως του δωματίου. Ότι κι αν ένιωθα χρειαζόταν να σηκωθώ και να πάω να ανάψω το φως. Με το που σήκωσα το σώμα μου προς τα πάνω στο κρεβάτι και άνοιξα τα σκεπάσματα φανερώνοντας το κορμί μου από τη μέση και πάνω αντίκρισα κάποιον να στέκεται κάτω από την πόρτα. Ήταν τόσο ψηλός όσο και η κάσα της πόρτας. Όσο τον παρατηρούσα μέσα στο σκοτάδι και με το λιγοστό φως που έμπαινε από την κολόνα της ΔΕΗ από το παραθυράκι, διέκρινα ότι φορούσε καπέλο και κάτι σαν καμπαρντίνα. Δεν έκανε απολύτος τίποτα πέρα από το να στέκεται εκεί και να με παρακολουθεί. Το σώμα μου ήταν τόσο ιδρωμένο που άρχισα να τρέμω. Κουκουλώθηκα μέχρι επάνω με το πάπλωμα χωρίς να μπορώ να αναπνεύσω και άρχισα να προσεύχομαι. Χρειαζόταν κάτι να κάνω και έτσι αποφάσισα να πάρω το πάπλωμα αγκαλιά και να τρέξω μέχρι την πόρτα για να ανάψω το φως με κίνδυνο πάντα να με πειράξει. Παρόλα αυτά τα κατάφερα να ανάψω το φως παρόλο που μπερδεύτηκα πατώντας την άκρη του παπλώματος με κίνδυνο να χτυπήσω.
Τα χρόνια περνούσαν και ο επισκέπτης συνέχισε να με επιβλέπει από το ίδιο σημείο, σχεδόν για δέκα συνεχή χρόνια. Όσο μεγάλωνα παρατηρούσα ότι ήμουν ευαίσθητη και αντιλαμβανόμουν πολλά ανεξήγητα φαινόμενα. Θυμάμαι να χτυπάει το τηλέφωνο και να λέω ποιος ήταν πριν κάποιος απαντήσει στους χτύπους του. Τα άλλα μέλη του σπιτιού ήταν στιγμές που στο βλέμμα τους υπήρχε μια απορία του τύπου τι συμβαίνει τώρα, ενώ άλλες φορές όταν ξυπνούσα το πρωί και πήγαινα στην κουζίνα να πω μια καλημέρα στη γυναίκα, ήταν φορές που τις έλεγα τις σκέψεις της πριν μου μιλήσει. Η αλήθεια είναι πως ήταν λίγο περίεργο ακόμη και για εμένα, όμως αντί να με βοηθήσουν να καταλάβω τι μου συνέβαινε, είχα την αντιμετώπιση, όπως αυτήν της τρελής. Με έβλεπαν γενικότερα σαν την περίεργη που είναι διαφορετική από τα υπόλοιπα μέλη, η παράξενη. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να περνάω πολλές ώρες μόνη μου στο δωμάτιο χωρίς να έζω κάποιον ουσιαστικό άνθρωπο που να μπορώ να επικοινωνήσω στην ίδια συχνότητα. Αυτή η κατάσταση μου δημιουργούσε θλίψη, όμως δεν το έβαζα κάτω και συνέχισα να χαμογελάω και να λάμπω μέσα μου. Η στάση τους όμως μου δημιουργούσε άμυνες και έτσι άρχισα να μπερδεύομαι για το εάν είχα κάποιο χάρισμα ή είχα κάποιο θέμα που δεν ήμουν σαν τα υπόλοιπα μέλη. Ο χαρακτηρισμός του είσαι <<τρελή>> δημιουργεί τραύματα στον ψυχικό κόσμο ενός παιδιού. Σε μια τόσο τρυφερή ηλικία και να μην μπορείς να εμπιστευτείς τους ανθρώπους που συνυπάρχεις, είναι κάπως περίεργο. Τι κάνει η άγνοια τελικά; Δημιουργεί τον φόβο του αγνώστου με αποτέλεσμα να υπάρχει απόρριψη του διαφορετικού απέναντι σε μια μικρή ψυχή που βγαίνει τώρα σε αυτό που λέγεται ζωή.
Δείτε στο παρακάτω βίντεο Σκιάνθρωποι.
Επίσης παρακολουθήστε την Συνέντευξη “εφ’ όλης της ύλης” στη δημοσιογράφο, Εύη Τσολάκη με τον…